Yere vuran yağmur damlacıklarının sesi kapladı yine ortalığı… Bir Kasım akşamı daha karanlıkta, yağmur damlalarının verdiği konserle renklendi…

Henüz çok kısa bir süre oldu. Yep yeni mevsimlerini, ılıman insanlarını henüz kestiremeyecek kadar uzağım. Belki de öyle yapmacık coğrafyalardan, alışıla gelmiş toplumlardan henüz kurtaramadım kendimi. Hep arkadan vuranlardan sıyrılıp yelken açamadım Akdeniz’e, Akdeniz insanının güzelliğine.

Hani derler ya “güzel günler bekliyor” . Acaba gerçekten güzel günler olacak mı? Aradığımı bulabilecek miyim?  diye soruyorum kendime.

Belki de yine mektuplar yazıyorum güzel günlere. Bir bir onları davet ediyorum kendime. Hep ben değil miyim ki onları davet eder. Ediyorum ama geliyorlar mı bilmiyorum.

İnsanlar bir bir koşturmacadır gidiyorlar çıkarlarının peşine. Hepsine de birer isim uydurmuşlar, söyledikleri yalanlara kendilerini de inandırmışlar. Kim bilir bu yalanlardan biride benimkidir. Çünkü öylesine kaptırmışız ki gözlerimiz hiç bir şeyi görmez olmuş. Hissedemez olmuşuz. Yaşayamaz olmuşuz. Neden var olduğumuzu, neden var olacağımızı tartmadan bakıyoruz. Hayatın son demini yaşıyoruz belki de bir çıkmaz sokağın son metrelerinde.

İki adımlık Demre kaldırımlarında samimi varlıklar arıyorum. Yağmur damlalarının melodileri bir bir umut tazeliyor yüreğimde. Sarıldığım kabanın sıcaklığını hissetmenin mutluluğu var içimde. Ve ben yine güzel günlere kürek çekmeye çalışıyorum. Yazdığım mektubu güzel günlere götürecek bir postacı ve gidecek adres arıyorum.

Dünyanın adı olmuş acı, hüzün ve üzüntü. Ve yalanlarına uydurmuşlar saadet ve huzur. Batırmışlar ellerini attıkları yeri. Gerçekten anlayan var mı ya da anlatan soran yok. Anlamaya çalışanda yok… Üstü körü soranlar olsa da üzerinden geçiştiriyorlar hızlı adımlarla.

Ağlamaklı yine sözlerim biliyorum. Yazarken bile hâlâ titriyor ellerim. Neden yazdığımı, niçin yazdığımı ben bile anlamakta zorlanıyorum. Küçücük kelime dağarcığımla kendimi işliyorum bin bir nakışla. Elimde bir keski, bir çekiç vuruyorum nakışımı şekillendiriyorum birilerinin görmesi değer vermesi için.