Uyku tutmuyor geceleri sen yoksun yanımda, özledim seni. Şöyle bir maziye bakıyorum. Ne güzel günler yaşamışız beraber. Ama şimdi ben gittim uzaklara yoksun yanımda. Hatırlar mısın? İlk buluşmamızı, ilk dansımızda dizlerimin nasıl titrediğini, ilk bakışmamızı. İlk seni seviyorum deyişini.
Sana dokunurken içimde volkanlar patlar öpmeye kıyamazdım. Elbette hatırlarsın sende benim gibi. Hiç unutamıyorum ki. İlk günden beri seviyordum seni ve en sonunda sen benim hayatımdaydın. Evet ama şimdi neden yoksun. Sıcaklığın, kokun, birlikte sabah uyanmalarımız bile çok güzeldi. Neden gittim sanki. Seni oralarda bırakıp neden gittim. Ama beni duymuyorsun. Ben her zaman ki gibi geceleri yine yalnız, yine mutsuz ama hep umutla bekleyerek geçiriyorum. Belki bana tekrar o sıcacık gülümseyişinle gülersin diye. Belki tekrar bana sarılıp, benimle uyursun diye. Geceler çekilmez oldu sen gidince. İçimdeki tüm çiçekler soldu seni görmeyince. Keşke yanında olabilseydim. Çok denedim gelmeyi, çok istedim.
Sevgiliye
Yapamadım. Başaramadım. Off. Neden yoksun sanki şimdi. Geceleri içtiğim sigaraların haddi hesabı yok biliyor musun? Bilmiyorsun. Bilseydin çok kızardın zaten. Seni sensiz yaşamak en kötü şeymiş. Hep bekliyorum seni buluştuğumuz yerde. Yine gelmiyorsun. Yine ellerim boş, başım öne eğik eve dönüyorum.
Aramızda aşılması güç yollar var. İçimde tarifsiz fırtınalar. Neydi beni sana bağlayan. Gözlerin miydi. Belki de gülüşündü. Ama en beni sana bağlayan neydi? Biliyor musun? En zor anlarda bile bana hala düşkün oluşun, en kötü anlarda bile beni kırmadan, bana o güzel gözlerinle gülüşün, beni çok sevişindi beni sana bağlayan.
Herkes imrenirdi sevgimize. Ben sana kapıyı açtığımda iki buse kondururdun yanaklarıma ve beraber yemek yedikten sonra T.V. izlerdik. O anda ikimizde bambaşka insanlar oluverirdik. Birden içimizi korku kaplardı. Kimseye hesap vermek zorunda olmadığımızın farkına varırdık. Bazen sokaklarda bağıra çağıra şakalaşırdık. Şimdi düşünüyorum da ne güzel günlerimiz varmış seninle. İçimi karanlıklar basıyor.
Her gün biraz daha özlüyorum seni ama sen gelmiyorsun. Buluştuğumuz yerden dönerken ağlıyorum. İnsanlar neden ağlıyor acaba deli mi? Diye bakıyorlar.
Deli değil, aşığım diyorum içimden. Onlar beni duymuyorlar. Gittin gideli değişen bir şey yok buralarda. Beni hiç sorma. Çünkü gittiğinden beri yıkık dökük bir ben var burada.
Resimlerine bakıyorum evime götüremediğim. Boğazım düğümleniyor. Konuşamıyorum. Anlatamıyorum.
Dönülmez yerlerdesin sevgilim. Mezarının başına gelemiyorum. Ama sanma ki seni unutuyorum. Sensiz günlerim mi? geçiyor. Hayır. Dairenin her yanında seni görüyorum. Seninle geçiyorum her bir dakikayı. Her nefes alışımı. Rahat uyu sevdiğim. Seni hala ilk günkü gibi aynı, heyecan ve sevgiyle hatta gün be gün artan bir sevgiyle seviyorum. Ama sen yoksun şimdi. İçimi karanlıklar basıyor. Ruhun daralıyor seni görmeyince. Hayata küskünüm. Senin gittiğin o uğursuz günden bu yana. Sen rahat uyu sevdiğim. Buluşacağımız günü sabırsızlıkla bekliyorum. Tabi buluşabilirsek… Ve SENİ HALA ÇOK SEVİYORUM!…
