Kalemimin arkasındaki duygu yüklü kelimeleri birbirine bağlayan cümleleri ve anlamlarını ortaya koymanız mümkün değil. Zira söylediklerim, yazdıklarım gerçeği yansıtmıyor. Öyle ki yaşadığım an’ı, acıyı, mutluluğu ve heyecanı anlatabilme yeteneğine sahip değilim. Anlık değişen duygularla küçücük bir zaman diliminde mutlu olabiliyorum. O mutluluğu yaşamak için tüm acılara katlanıyorum… Hani sanatçının dediği gibi hep sonradan geliyor aklım başıma. Zaten hepimiz için bu durum böyle değil mi?
Yine hüzünlü bir gecenin en son demini yaşıyorum. İçtiklerim, dinlediklerim yaralarıma derman olabilecek kadar güçlü değil yine. Ağaran gün ile bu anların hepsini yine unutacağım. Hiç yokmuş gibi davranıp tüm acılarımı içime gömeceğim. Mutlu bir sabaha gözlerini açmış biri gibi davranıp, gündelik hayatıma devam ederken herkese çok mutluyum izlenimi vermek için çabalayacağım. Oysa söylediklerimle gözler önüne serdiklerim çok farklı duygular yansıtıyor. Öyle ki bunu çevremdeki herkes bilirken benimle birlikte başrollerini oynadıkları kısa filmleri bir daha izlememek üzere arka kenara atıyorum. Zira ertesi gün aynı senaryo, aynı oyuncular, aynı filmi tekrar çekeceğimizi biliyorum.
Her gün aynı adımlar, aynı yaşam stili, aynı yollar, aynı iş, aynı ev. Çok sıkıcı değil mi? Hani bu sıkıcı adımların içerisinde iki nokta var ki beni hayata bağlayan. Hatta sonrasında eklediğim bir nokta daha dahil olurken yine susuyorum. Sorgusuz, sualsiz, her şey o iki nokta için yerle bir olabiliyor. Hepsini siliyorum… Dünya bir yana iki nokta bir yana. Arkadaş iki nokta bir oluyor bana sonradan virgülü anımsatıyor. Ve ben her defasında virgülle devam ediyorum. Her gece bombardımana tutulan yüreğim, sabahın ilk ışıkları ile birlikte yeniden bir gece bombalanmak üzere sabaha başlıyor. Hani yalvarsam, ayaklarına sarılsam, bir şeylerin değişmesi için tüm onurumu bir kenara bırakıp beyaz bayraklarımı çeksem yine aynı başlangıç adresimiz oluyor. Hep karanlıktayım. Aydınlansın diye vermiş olduğum çabalar hep geride kalıyor. Çabam boşa. Öyle ki olduğum yerimde sayıklıyorum. İnsan adım attıkça yerinde kalır mı? İşte ben bu beceriksizlikle yerimde kalmayı beceriyorum. Ne güzel değil mi?
Yalnız mıyım? Değilim. Hatta hiç değilim. Ancak geceye sığamıyorum. Mutlu muyum? Mutluyum ve aynı zamanda mutlu rolünün başrolündeyim. Olması gerekenlerden uzak yine yapma bir suni dünyanın içerisinde buluyorum kendimi. Hani bana yapılanları yapmamak için tüm çabam. Onu biliyorum. Her defasında iki nokta geliyor aklıma. İki nokta, geçmişim ve ben mevcut durumun tamamen değişmesinde en büyük engeller oluyor. Sonra bakıyorum ki durumu değiştirmemek için daha birçok nedenim var. Arkadaş benim hayatım ama ben bu hayatın neresindeyim onu sorguluyorum. Hep mi başkası için, hep mi başkaları için. Sen bu hikayenin neresindesin? Senin sevincin yok mu? Heyecanın yok mu? Mutluluğun yok mu?
Hırpaladım yine bu gece tüm geçmişimi, çocukluğumu, gençliğimi, mutluluğumu. Hırpalamak bana iyi geliyor sanırım. Her gece aynı yerden devam ediyorum, ancak olduğum yerdeyim yine. Paylaşmak geliyor aklıma. Çok çelişkili olduğumu biliyorum. Bu çelişki ile anlık olarak düşüncelerimi değiştiriyorum. Çünkü o kadar ağır basan konular var ki değiştirmem için tüm yolları deniyor. Bazen diyorum saldım, inceldiği yerden kopsun. Daha ne kadar incelecek, ne zaman kopacak bilemedim ki…
Sonra diyorum ki… Hiç birinden pişman değilim. İyi ki yapmışım, iyi ki olmuşum. İyi ki olmuşlar, varlar. Dünya dönüyor, bende o dünyanın içerisinde son hızla bilemediğim bir gerçeğe doğru son hızla koşuyorum. Nabzım en üst seviyede oluyor. Tansiyonum zaten hiç düşmedi. Düşürecek gücü de hiç kimsede göremiyorum. Yine korkularımı, endişelerimi cebimde görünmeyen bir yerlere sakladım. Kimseye diyemediğim tüm duygularımı iki çift kadehe sakladım, gözyaşlarımla birlikte. Hani tüm benliğinde sürekli adını sordular. Söyleyemedim. Söyleyemedim.
Sevgiliye değil aslında yazdıklarım. Aksine hayat penceremden gökyüzüne olan haykırışlarım.
