21 Kasım 2022. Bir Pazartesi gecesi. Bu gece pencerem yok. Kapıma prangalar vurulmuş, adım atamıyorum. Dışarıda ne gibi bir dünya var, hayatlar ne yapıyor, insanlar var mı? Hani kalabalık içerisinde hiç kimsesi olmayanlar var mı? Yıllarını verdiğin yollar bile arkasını dönmüş. Hani duygularımı sulayıp verdiğim fidanlar var ya. Seni çoktan unutmuş. Konuşsan neredeyse şikayetçi olacaklar. Sanki hiç hayat vermemişsin, hiç dokunmamışsın, hiç yanlarında olmamışsın. Ve bugün her yer her zamankinden daha karanlık. Mum ışığına hasret giden bir gece. Hani yılların ardından sanki karanlıkla yeniden tanışıyorum.
Karanlığın korkusu sarmış her yanımı. Duygularım, düşüncelerim, endişe ve korkularım hırpalıyor beni. Bu gece hayata bakış açımı değiştiriyorum. Ya da değiştirmek zorunda kalıyorum diyelim. Kanı kaynayan genç bir delikanlıdan uzak hayatın gerçeklerine yeniden merhaba diyorum. Doğruyu kelimelere, cümlelere sığdıran ben bu gece yeniden yazmasını öğreniyorum. Aklımdan geçen o kadar çok şey var ki… Hiç birine yön veremiyorum. Bu gece korkularımla birlikte yeni Dünya’nın kapısını aralamak için uğraşıyorum. Önce kapı nerede, nasıl gidilir, böyle bir kapı var mı onu öğrenmeliyim. Uzaklardan bir yıldız parıltısına dahi ihtiyacım var. Ben ışığa muhtaç, ilgiye muhtaç, sevgiye muhtaç bir günü daha arkamda bırakıyorum.
Acımasız olan nedir sorguluyorum. Tüm olanlara sebep ben miyim? Acılara ben mi neden oluyorum. Hani acı var, tatlı var, huzur var, mutluluk var ya… Ben hep acı şeridinde yol alıyorum, sevgimi koltuk altıma alarak. Hani yolun sonu neresi? Bilmeden gidiyorum yavaş yavaş. Yavaşım çünkü nereye gittiğimi bilmiyorum, nereye gideceğimi bilmiyorum. Yaşamın neresinden tutacağım, neresinden yakalayacağım. Yaş olmuş 46. Daha ne yaşayacağımı sorguluyorum kendi penceremden.
Aynaya bakıyorum. Her baktığımda yüzüm gülmüyor. Kendimi her zamankinden daha yalnız hissediyorum. Yine sığınıyorum geceye. Gece, karanlık var ya benim sığınmalarım. İlerleyen saatlerde içim geçiyor, uykum geçiyor, hayat geçiyor ama yalnızlığım geçmiyor. Gecenin ilerleyen saatleri hani sabah olacak ya. Gün ağarırken yine gece oluyor bana, yeniden hüzünleniyorum. Ve ben gecenin karanlığını, gündüzün karanlığını en son demiyle yaşıyorum. Neden böyle olduğunu sorgularken yalnızlık yanıt alabilecek kimse bırakmıyor bana.
Gecenin bir ay ışığı var… Benim o da yok. Toprağa vuran ışık Dünya’ya göz kırparken, yolunu aydınlatırken bana gölgeleri vuruyor. Bu kadar mı olur diyorum kendime. Hani soyadımı verdiğim ay bile bana küsmüş bana. Hatta düşman kesilmiş gölgelerde bırakıyor. Hani biraz ışık alsam, kapı aralansa, mevsimi görsem paçalarımı sıyırarak başlayacağım yine. Hani yolun başı var ya her başladığımda baharımın biraz daha solduğunu hissediyorum. Öyle ki ben baharı çoktan unuttum. Yaşama sevincini, açan çiçekleri, mis doğa kokusunu, kelebeklerin verdiği fotoğraf pozlarını çoktan unuttum.
Bu gece yeni senaryolarıma parmak basıyorum, yine en hızlı halimle. Tuşlar bile bana soğuk davranıyor tek tek. Yalnızlık kelimesine eşlik edem klavyem mutluluk kelimesine nedense çok uzak. Klavyemin tuşlarında dahi bir yorgunluk seziyorum. Oysa hasretime, duygularıma, sevincime, mutluluğuma şahit olan tuşlar beni selamlamayı çoktan bıraktı. Yine de ben zorluyorum, seviyorum onları. En dokunaklı türküler söylüyorum onlara. Ama onlar yine duymuyorlar beni, duymak istemiyorlar. Ya da umursamıyorlar diyelim.
Bu gece anlaşılan yine çok uzun olacak. Acımasızca duygularımı hırpalarken yine kendimden şikayetçiyim. Üstelik bu pozisyondan hiç vazgeçmedim ben. Hep şikayetçi rolündeydim, hayatın en önemli film senaryolarında. Film demişken ben ne uçmayı öğrendim, ne koşmayı. Yürümeyi bile beceremiyorum ki. Çocuk olduğum zamanlarda dahi kendimi uzak hissettim. Sokaklar, oyunlar bile uzaktı. Yıllar önce yazdığım senaryo her satırı ile yenilenirken kardeşim hiç mi hayallerin bir insanın ucundan tutmaz…
